Even diep ademhalen

Nog ongeveer een week… één week… dan moet ik alweer naar  Nederland. En verdomme, dat wil ik helemaal niet! Nog niet zo lang geleden stond ik op het punt om te schrijven dat ik zin begon te krijgen om terug naar Nederland te gaan. Maar hoe dichterbij het afscheid komt, hoe meer ik er tegen op zie. De heimwee momentjes waar ik eerder over schreef? Verdwenen…

Misschien komt het omdat ik een hekel heb aan afscheid nemen, of omdat ik niet weet wanneer ik deze geweldige mensen allemaal weer terug ga zien. Misschien komt het omdat mijn leven hier zo veel spannender en toch ongecompliceerder is dan mijn leven in Nederland. Misschien komt het omdat ik in Italië mijn tweede thuis heb gevonden, en ik nou eenmaal een huismus ben.

Mijn stage is ongeveer afgerond, ik heb mijn definitieve verslag ingeleverd bij mijn begeleider en mijn advies cijfers van mijn Italiaanse begeleider binnen, een dikke 8! Ondanks dat ik het fijn vind om dingen af te ronden, vind ik het ook lastig. Hoe meer ik afrond, hoe meer ik me realiseer dat het bijna tijd is om naar huis te gaan.

Afscheid nemen hier, het is anders dan afscheid nemen van Nederland. Daar had ik wel moeite mee, oh daar had ik heel veel moeite mee. Uit Nederland weggaan voelde op dat moment ronduit verkeerd, ik had alles, m’n leven op de rails, het ging allemaal zo lekker, waarom zou ik dat achter willen laten voor iets onbekends? Maar ik wist dat wanneer ik terug zou komen, er echt niet zo veel veranderd zou zijn, hier is dat anders. Ik weet dat ik terug kom, natuurlijk kom ik terug. Maar ik weet niet wat er dan allemaal anders is, ik weet niet wie er hier dan nog zijn, ik weet niet eens wanneer ik terug kom! Italië, ja zelfs het ukkepukkig kleine Venafro, heeft me de tijd van mijn leven gegeven. Het was zo bijna perfect als perfect kan zijn. Nu heb ik dus weer het zelfde gevoel, ik heb hier alles, en ik wil het niet achter laten. Het voelt heel zuur om zo veel moois opgebouwd te hebben in zo’n korte tijd, en nu alles weer over boord te moeten gooien om terug te gaan naar mijn Nederlandse leven.

En nu moet ik even diep ademhalen en me realiseren dat wat ik hier heb, ik nooit meer zo krijg. Ik heb veel geleerd en ik neem veel mee terug naar Nederland, prachtige herinneringen aan een prachtige tijd. Even slikken en nog  een dikke week genieten van dit land, deze mensen, dit eten, deze manier van leven. En genieten, genieten zal ik!

Liefs

Michelle

Ps: Anita, ik heb een vlag voor je! Net op tijd, want nu Italië uit het WK ligt, is er niets meer te koop.