Heimwee Momentjes

Deze blog heb ik al ZO vaak geprobeerd te schrijven… maar het mislukt steeds. Het is niet dat ik nooit aan Nederland denk. Er zijn regelmatig momentjes dat ik m’n vrienden, familie, stamavondjes, paardrijden, scouting, overvolle weekenden, werken bij de Universiteit Utrecht, stappen, en allerlei andere kleine dingetjes mis. Het komt in vlagen, soms word ik ’s ochtends wakker en heb ik opeens heel veel zin om terug naar Nederland te gaan. Vaak komt dat gevoel dan meerdere keren op een dag terug. Ik krijg zin in dingen die ik al gepland heb in Nederland, om mensen weer te zien en ze te vertellen over mijn avonturen hier in Italië. Maar zo’n vlaag duurt nooit lang, binnen tien minuten gebeurt er altijd wel iets waar ik weer blij van word.  

En  dat maakt het nou juist zo lastig om deze blog te schrijven. Een blog schrijven is zo gedaan, maar niet binnen die tien minuten dat ik heimwee heb. En als ik dan hardgelopen heb, een kopje koffie heb gepakt met Igor, naar Isernia ben geweest voor een ijsje met mijn (knettergekke) vrienden, is het gevoel van heimwee als sneeuw voor de Italiaanse zon verdwenen.

Momenteel zijn er iets meer heimwee momentjes dan eerder. Bij het bedrijf waar ik werk hebben ze het plafond open gesloopt, en behalve heel veel stof, is daar verder helemaal niets te vinden. Geen stroom, geen internet, geen werkplek. Dus werk ik vanuit thuis, waar op zich niets mis mee is, behalve dat ik mijn dagelijkse contact een beetje misloop. Dat zorgt er voor dat ik het ’s avonds af en toe een beetje gehad heb met Italië, en ik weer even terug denk aan de hoeveelheid mensen die ik mis. Maar aan de andere kant zorgt dat prachtige plafond van Neuromed er ook voor dat ik meer tijd van het eerlijke Italiaanse weer kan genieten. Mijn pauzes spendeer ik in mijn bikini op het balkon, al houd ik dat met die 27 graden hier niet lang uit. Deze blog is ook geschreven vanaf dat balkon, in de zon, en ik vrees ervoor dat mijn laptop straks begint te smelten.

Gister avond was ik er klaar mee, na de hele dag zo goed als niemand te zien was ik toe aan contact en gezelligheid. Één smsje was genoeg, binnen tien minuten werd ik opgehaald en waren we (Igor, Maria Elena en ik)onderweg naar Isernia voor een goed biertje in ‘Holzhaus’, de vreselijk slechte Duitse kroeg van Isernia. Daarna hebben we in Venafro nog een nachtelijke wandeling gemaakt, met een prachtig uitzicht en honderden vuurvliegjes. Nee Nederlands, sorry, daar kun je toch niet tegen op.

Omgekeerd van de heimwee momentjes, weet ik heel goed dat ik Italië vreselijk ga missen als ik straks terug naar Nederland ‘moet’. Het uitzicht op de bergen, mijn vrienden, het weer, ijs, koffie, autorijden, pizza, Rome, wijn, vuurvliegjes, uitzichten, macho mannen, avondjes bij Lidia’s, mijn huisgenootjes, pasticcerias, de manier van leven… zoveel wat we in Nederland niet hebben. Heimwee momentjes of niet, geen seconde heb ik spijt van mijn keuze om naar Italië te gaan. Wat een land, wat een mensen, wat een leven, wat een genieten.

Tot zo ver mijn blog over heimwee, zoals jullie lezen, is die ook nu alweer verdwijnen. Ik ga nog even goed genieten van het heerlijke weer hier, en straks op naar het strand. Kijken of mijn vrienden groep dat nu wel georganiseerd krijgt, of dat het toch een filmavond word.

Liefs

Michelle

Ps: Er staan wat leuke foto's van de laatste tijd online! De map heet dan ook letterlijk 'Leuke foto's!'.