De (on)zin van taal

Het is hier zo druk, dat schrijven er echt bij inschiet! Ik geniet echt van mijn laatste paar weken Italië, allerlei super leuke evenementen, onder andere voetbal (FORZA ITALIA<3). Maar deze blog wilde ik al sinds mijn eerste week in het zonnige zuiden schrijven: Italiaans en Engels, het verschil in taal en alles wat dat met zich meebrengt.

Het zit zo, Venafro is een klein dorp, Italianen zijn eigenwijs. Goed Engels spreken doen er maar weinig. Binnen mijn vrienden club heb ik natuurlijk Igor, Maria Elena, Ilaria en nog een paar andere die het Engels (redelijk) onder de knie hebben. Dan zijn er een paar die best wel wat Engels kunnen, maar eigenlijk te verlegen zijn om het te proberen, of zich schamen voor hun uitspraak. En dan zijn er een paar (ik kijk nu naar jou Nicandro), die echt geen woord Engels spreken. Communicatie met de eerste groep is makkelijk, vormt nooit problemen. De tweede groep is altijd leuk, mijn huisgenootje Michela bijvoorbeeld, babbelt in het Italiaans tegen mij (dat begrijp ik redelijk, als ze het rustig en simpel houd), en ik praat in het Engels terug. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar we zitten regelmatig een lange tijd gezellig te babbelen aan de keukentafel. De laatste groep, die echt 0.0% Engels spreekt, is hilarisch. Nicandro en ik bijvoorbeeld, communiceren niet… we roepen gewoon wat tegen elkaar en maken daar wat gebaren bij. Het is dan ook niet ongewoon dat we het over een compleet ander onderwerp hebben, waarbij de rest van het gezelschap ons dan heel hard uitlacht. Maar gezellig is het wel!

Mijn Italiaans is ronduit flut, als dyslect proberen een taal die ZO veel verschilt van Nederlands, is praktisch onmogelijk. Net zoals een aantal van mijn vrienden die liever geen Engels spreken omdat hun uitspraak niet zo goed is, schaam ik me ook dood voor mijn Italiaanse uitspraak. Sommige woorden, namen en klanken zijn voor mij gewoon onmogelijk. Daarnaast heb ik het gevoel dat er absoluut geen logica in deze prachtige taal zit, voornamelijk in de werkwoorden. Alles wat ik dus versta van Italiaans, zijn losse woorden, waar ik dan zelf de rest van de zin bij moet gokken. Italiaans leren zit er niet echt meer in, helaas. Mocht ik nog ooit de kans krijgen om voor een langere periode naar het buiteland te gaan, neem ik van te voren lessen.

En toch wil dat niet zeggen dat ik geen vriendschappen heb met mensen die geen Engels spreken. Misschien herinneren jullie je ‘meneer die zijn haar nog even moest doen’ nog van een van mijn vorige blogs? Hij spreekt geen Engels, simpelweg ECHT niet. En toch hebben we het altijd heel gezellig. Soms probeert hij me heel fanatiek wat Italiaans bij te brengen, door bijvoorbeeld naar mijn lippen, ogen of neus te wijzen en daar dan het Italiaanse woord bij te zeggen: ‘Labra, Occhio, Naso’.  Verder redden we ons vooral in gebarentaal en gezichtsuitdrukkingen. Sommige dingen hebben geen taal nodig.

Het verschil in taal heeft mij geduldiger gemaakt. Er zijn soms gewoon momenten dat ik een gesprek niet kan volgen, er zijn soms dingen die ik niet uitgelegd kan krijgen. Ja, soms moet ik mijn Engels even wat versimpelen, dat doen mijn vrienden ook met hun Italiaans. Daarnaast staan Italianen er altijd van te kijken dat iedereen die ik vanuit Nederland hier heen haal, altijd Engels spreekt. Hier krijgen of Engels, of Frans op de middelbare school, een paar jaar. Dat werkt dus hetzelfde met het Frans dat we in Nederland op de middelbare school krijgen: drie jaar woordjes stampen en dan alles weer vergeten. De Engelse taal lijkt waarschijnlijk meer op Nederlands dan op Italiaans, maar daarnaast hebben wij het geluk van tv in het Engels, met ondertiteling. Italianen zijn lui, waarom lezen als je ook kunt luisteren?

Over het algemeen kan ik zeggen dat het verschil het leven hier uitdagender maakt, spannender en echt anders van Nederland. Daarnaast is het heerlijk om af en toe eens verast te worden door nieuwe mensen die Engels blijken te spreken. Laatst bijvoorbeeld, stond ik bij de groente boer en probeerde ik op mijn beste Italiaans uit te leggen dat een hele watermeloen echt te veel was voor mij alleen(hele lieve groente boer, probeert me altijd van alles en nog wat gratis mee te geven). Een oudere man achter me in de rij zei daarop meteen ‘you are not from here’(helaas, mijn beste Italiaans kon dat niet verbergen), vervolgens hebben we een half uur staan praten over het verschil tussen Italië, Nederland en Duitsland (waar hij gewoond heeft). Het verschil in taal heeft op dat moment ZIN, het maakt dat mensen een praatje met je willen maken. Op andere momenten, zoals tijdens het stappen, is taal ONZIN… Bier, beer en birra lijken immers genoeg op elkaar.

Liefs

Michelle