Een dag uit het leven van...

Nou ja, Michelle dus! (Ja, ik heb een leven, goed hè!?). Ik kreeg van meerdere kanten uit de vraag hoe het gaat op stage, en daar zal ik het een en ander over vertellen. Maar ik werk nou eenmaal met proefdieren, dus ik mag, kan en wil er niet te veel over schrijven in een blog (en sommige van jullie willen het ongetwijfeld ook niet lezen). Het klinkt namelijk al heel gauw cru, en dat is het soms ook wel, dus ik wil er graag wat nuances en uitleg bij kunnen geven. Mooie verhalen voor als ik straks terug ben in Nederland ;).

Ik zit hier nu een maand, of ja, ik ben een maand met mijn stage bezig. Er is al een behoorlijk vast ritme ontstaan, dat ritme begint ’s ochtends als om zeven uur mijn wekker gaat. Dan ga ik rustig opstaan, schrijf ik vaak iets voor mijn blog of werk ik wat voor stage. Zo rond acht uur zet ik dan mijn eerste kopje koffie en ga ik rustig ontbijten, gauw gevolgd door een tweede kopje koffie. Om negen uur word ik pas op Neuromed verwacht en het is zo'n tien minuten rijden, dus tijd genoeg! Op stage is het dan tijd voor een derde kopje koffie (das drie in anderhalf uur, is dat gezond?) een babbeltje en dan hop hop aan het werk! Meestal begin ik de dag met het opereren van ratjes, die krijgen electrode in geplaatst zodat ik ze aan een apparaatje aan kan sluiten en hun hersen activiteit kan meten. Rattenhersens zijn niet zo groot, dus het is nogal een priegel werkje. Meestal doe ik er twee op een ochtend en dan word ik door Gabriele, Domenico, Antonio, Federica of iemand anders achter de operatietafel vandaan gesleurd om te gaan eten.

Mijn lunches krijg ik gratis van Neuromed, in een soort restaurant achtig ietsje. Daar weten ze ondertussen heel goed dat ik geen vlees eet en WEL dol ben op sla (konijn konijn!) en ze komen me ook altijd heel trots vertellen wat ze die dag weer voor me in de aanbieding hebben. Ze spreken geen woord Engels, maar zoals al eerder gezegd, voor eten is geen taal nodig. Vandaag heb ik me echt dood gelachen, omdat ik iets zag wat ik wilde hebben (een soort rissoto meets lasagne) en ik daar dus heel fanatiek naar wees. De twee kerels die achter de balie stonden ‘No no no no CARNE!’ vlees dus. Eh, ja nou en? Ik wil het toch! ‘si si, no problem!’ ‘no no, no capito! CARNE!’ hun ogen vielen er echt bijna uit toen ze door hadden dat ik het toch echt wilde hebben. Het heeft me minstens vijf minuten gekost voor ik het uiteindelijk van ze kreeg, en ik kon wel raden wat ze dachten ‘malloote buitenlander ook altijd…’

Lunch pauze duurt gemiddeld een half uurtje tot een uurtje, daarna ga ik literatuur werk doen (SAAAI!), waarbij ik ongeveer iedere tien minuten de vraag krijg ‘Kafè?’ en dan word je achter je computer vandaan geplukt om in de kantine mee koffie te gaan drinken (die dan ook altijd voor je betaald word). Zo rond een uur of 5 half 6 houd ik het meestal voorgezien en ga ik door naar de sportschool. Onderweg geniet ik van het prachtige uitzicht, want de route van Pozzilli naar Venafro is best mooi, vooral met de ondergaande zon boven de besneeuwde bergtoppen!

Over het sporten zeg ik lekker even niets, dat is er een voor een volgende blog! Meestal ben ik dan rond half acht wel thuis van de sportschool en dan ga ik lekker koken, maar niet voor ik een kopje koffie gezet heb, first things first! Als mijn kopje koffie dan op is, zijn mijn huisgenoten meestal ook wel begonnen met koken. Net zoals met de lunches, betekend dat ook dat we regelmatig tapas eten. Ik kan dan wel voor mezelf koken, uiteindelijk eten we toch allemaal van elkaar mee. Als we dan klaar zijn met eten, en nog een kopje koffie gedronken hebben, is het tijd om nog even met Nederland te bellen of met vrienden hier in Venafro nog wat te gaan drinken (kopje koffie bijvoorbeeld). Zo rond een uur of twaalf sluit ik de dag dan lekker af, met een lekkere kop thee, voor de afwisseling.

Weten jullie ook weer wat ik hier ongeveer doe op een dag!

Liefs

Michelle