DE Italiaanse man

Hij kon natuurlijk niet uitblijven, een blog over mannen. Voor ik naar Italië ging werd ik, meer dan eens, gewaarschuwd voor twee dingen: ‘Italianen kunnen niet autorijden’ en ‘DE Italiaanse man’. Nou dat autorijden raak je zo aangewend (zoals Ronald het al heel subtiel bracht: ‘de achteruitkijkspiegel is decoratie en krassen zijn hip’). Maar die KERELS! Leuk om naar te kijken hoor... Maar wat moet je er mee?

Of ik DE Italiaanse man al ontmoet heb? Nou en of! En zelfs dat stereotype bestaat is er in alle soorten en maten. En ik moet heel eerlijk toe geven, ik vind het vooral maar heel erg verwarrend allemaal. Om maar even te beginnen met Igor, iemand die ik ondertussen wel een goede vriend mag noemen. Oud genoeg om mijn vader te kunnen zijn en vreselijk charmant. Ik kan met Igor niet even wat gaan drinken, zonder dat hij de deur voor me open houd, voor me besteld en voor me betaald. Ijdel genoeg om iedere dag naar de sportschool te gaan voor een strak lijf. Ja, een echte Italiaanse man inderdaad!

Ijdel zijn mannen hier zeker, ook de kerels van ‘I disagiati’ de vriendengroep waar ik veel mee omga, zijn rustig instaat om een half uur over hun haar te doen. Altijd mode bewust… je kunt zien dat ze tijd steken in het uitzoeken van hun kleding. Daarnaast halen ze regelmatig even hun telefoon tevoorschijn, die dan als spiegeltje gebruikt word, even checken of mijn haar nog wel goed zit! Er staan trouwens wat foto’s van mij een deze heerlijke macho’s in de map  ‘friends’.

Complimentjes zijn ze hier ook niet vies van. Het is maar goed dat ik geen Italiaans kan, want wat zijn het een stel slijmballen! Als ik een jurkje aan heb, moet daar een compliment over gemaakt worden, als ik een paar hoge hakken aanheb, houden ze daar geen seconde hun mond over dicht. En dat doen ze heus niet alleen naar mij hoor, dat doen ze naar elke vrouw die in hun buurt durft te komen!

Italianen raken elkaar veel meer aan als Nederlanders doen, personal space hier is een stuk kleiner. Zo is het hier heel normaal dat je je vrienden twee zoenen op de wang geeft als begroeting en afscheid. Ook mannen zoenen elkaar gewoon, zoals Igor dat heel mooi beschreef ‘wij weten zelf heel goed dat we niet homo zijn, dat hoeven we niet te bewijzen door elkaar niet aan te raken’. Maar ook naast begroeten en afscheid, raken mensen me hier veel meer aan. Als ik gezellig een babbeltje maak met iemand, ligt er regelmatig een hand op mijn schouder of arm. Nou van een vrouw kan ik dat prima hebben, maar van een man moest ik daar nog wel even aan wennen hoor! En nog steeds heb ik regelmatig dat ik schrik als iemand me ‘uit het niets’ aanraakt.

In Nederland verbind ik  ‘onnodig aanraken’ toch al heel snel aan flirten. Hier is dat zeker niet waar, het is gewoon cultuur. Maar daar komt voor mij de verwarring: Wanneer flirt een man dan wel met je? Want deuren open houden, betalen, aanraken… het is allemaal heel normaal. Ik ben er nog niet over uit hoe ik er nou achter kom of iemand interesse heeft of niet, maar misschien is dat maar beter ook, ik wil natuurlijk niet vallen voor de eerste de beste don giovanni met z’n mooie italiaanse woorden en goed verzorgde uiterlijk. Dat grenzeloos verliefd hoeft van mij nog niet zo nodig (sorry Selina!).

Ik kan jullie nog veel meer leuke dingen vertellen over alle ontzettende patsers, slijmballen en ijdeltuiten die ik tot nu toe ontmoet heb… maar een Italiaanse man, die moet je eigenlijk gewoon ontmoeten om te begrijpen wat ik bedoel!

Liefs

Michelle

Ps: Speciaal voor Steef, een rijtje veel gebruikte scheldwoorden:

‘Vaffanculo’ = Flikker op

‘Stai Zitto’ = Houd je kop

‘Stronzo/Stronza’ = Klootzak/trut

‘Pezzo di Merda’ = Stuk stront

(Zo, kun jij ook weer even vooruit!!)

Pps: Specially for my italian friends who are also trying to read this… Yes, this is a blog about you again indeed! Grazie mille for the awesome time I am having with you! I uploaded some pictures of us on my blog, I hope you guys don’t mind.