Lavoro

Ik leer niet zo snel Italiaans, dat is me wel duidelijk. Maar als er één woord is wat ik vaak hoor, maar dan ook echt vaak, is het Lavoro. Het Italiaanse woord voor werk. En dat heeft een reden, natuurlijk had ik er al van alles over gehoor,  maar hier maak ik het zelf mee: Italië balanceert op het randje van de Economische afgrond. In Nederland kunnen we klagen over crisis, werkeloosheid, hogere prijzen en dergelijke, hier is het zelfs voor een nieuwkomer zoals ik overal aan te merken.

Voor degene die niet zoveel van Italië weten,  hier heb je heel sterk het rijke noorden en het arme zuiden. Molise, de omgeving waar ik woon, zit daar tussen in, maar word meestal tot het zuiden gerekend. De werkeloosheid hier is zo erg, dat veel mensen emigreren. Bijvoorbeeld mijn ‘personal coach’ Giovanni, hij heeft hier wel werk in de sportschool, maar dat levert zo weinig op dat hij er eigenlijk niet van kan leven. Daarom vertrekt hij binnenkort naar Canada, opzoek naar geluk, en geld… vooral geld.

De jeugd trekt dus weg uit Italië naar bijvoorbeeld Duitsland of Engeland. Ondertussen worden degene die hier wel werk kunnen vinden, volledig uitgebuit. Michela, mijn huisgenootje, werkt als verpleegster in het ziekenhuis van Neuromed. Eigenlijk woont ze in de buurt van Napels, samen met haar vriend, maar omdat ze dichter bij huis geen werk kan vinden, woont ze nu (tijdelijk) hier in Venafro. Naar mijn idee, werkt Michela altijd, maar dan ook altijd. Ze draait regelmatig nachtdiensten, van 9 uur ’s avonds tot 7 uur ’s morgens, vervolgens mag ze om 2 uur ’s middags weer aan de slag omdat het dienstwissel is. Vrije dagen heeft ze ook nauwelijks, in principe één soms twee per week. Ik snap niet hoe ze het overleeft.

Omdat er de laatste tijd zoveel bedrijven failliet gegaan zijn, zijn er dus veel mensen zonder baan. De mentaliteit van de werkgever is dan ook: ‘Voor jou tien andere’ waardoor hij de kans krijgt om mensen veel te veel te laten werken, voor veel te weinig geld.

Ilaria en Igor zijn andere goede voorbeelden van mensen die veel te veel werken voor een minimaal salaris. Ilaria begint meestal met werken rond 10 uur ’s morgens, maar is zelden voor 9 uur thuis. Igor werkt netjes van 9 tot 6, maar daar op werk doen ze dan weer niet aan pauzes. En dan mogen ze eigenlijk nog van geluk spreken dat ze überhaupt werk hebben… want ik ken ook vooral heel veel mensen die geen werk kunnen vinden, of in een compleet ander vakgebied werken als waar ze voor geleert hebben of hun passie ligt.

Zelfs de jeugd hier is al druk bezig met toekomst en een baan vinden. Veel mensen binnen mijn vriendengroep hier, doen simpelweg niets. Maar als ze gaan studeren, gaan ze wel iets studeren waarvan ze weten dat er werk in te vinden is, niet wat ze leuk vinden. Ze zijn echt heel erg serieus in wat ze kiezen, omdat ze weten wat er gaande is in Italië.

Iets anders waaraan je erg goed kunt zien hoe slecht het gaat met Italië, is de hoeveelheid zwervers en bedelaars. Zelfs hier in Venafro, waar werkelijk waar geen enkele toerist ooit komt, lopen er meerdere rond. Degene die het goed hebben proberen nog wat te verkopen, de rest kan enkel hopen op giften van de bewoners van het dorp. In Rome is het nog veel erger, voornamelijk de hoeveelheid zwervers schrok ik de eerst keer behoorlijk van! Mensen die echt helemaal niets meer hebben. Dat komt omdat er in Italië niet zoiets is als een sociaal vangnet, als je werkeloos word, moet je dat lekker zelf oplossen. Het eerste jaar krijg je nog een soort vergoeding, daarna is het geheel je eigen probleem.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik in Nederland nog zoiets had van ‘Crisis, tja he…’. Ik merkte er weinig van en kende ook weinig mensen die er wel ECHT iets van merkte. Ja natuurlijk worden dingen duurder, maar daar had je ook alles mee gezegd. Hier is de crisis overal te vinden, in de slecht onderhouden wegen, de naar zeggen corruptie, het onderhoud van monumenten en nog veel meer. Het mag wel duidelijk wezen, het gaat echt slecht met Italië. Dus aan iedereen die binnenkort nog naar dit prachtige land komt en twijfelt over dat ene souvenirtje wat wel of niet gekocht moet worden: doe het maar gewoon wel, geloof me, ze hebben het geld hier heel hard nodig!

Zo, dat was mijn echt super serieuze blog over Italië, ik hoop dat jullie het interessant vonden om te lezen!

Liefs

Michelle