Scouting, stekkers en snelwegen

Scouting, stekkers en snelwegen

Hallo daar!

Vrij kort op elkaar, maar hier mijn tweede blog, over een paar grappige dingen die ik tot nu toe heb mee gemaakt.

Iedereen waarschuwde me er al voor, Italianen kunnen niet auto rijden. En dat is inderdaad zo, dat kunnen ze echt niet. Of misschien kunnen ze het wel beter als wij, maar een ding is zeker: ze zien mogelijkheden die wij niet zien. Op de weg naar Venafro kwamen we daar al achter, de Italianen krijgen het voor elkaar om te bellen achter het stuur en zich tegelijkertijd door de meest kleine gaatjes te proppen. Ze plakken vooral erg graag achter op je bumper, dat zorgt voor meer ruimte op de weg, dan kan er nog iemand bij gepropt worden op de linkerbaan. Knipperlichten zijn pure onzin, verspilling van energie. Op een random moment besluit je gewoon een keer naar links te gaan, en als daar dan een andere auto rijd… dan moet ie maar gewoon wat harder doorrijden, of snoei hard op de rem, waarom niet?

Hier in Venafro is het allemaal niet veel beter geregeld, de route hier heen was al ‘interessant’, zeker vanaf het moment dat we van de snelweg afkwamen. Doorgetrokken strepen zijn onzin, toeristen rijden niet door en maximale snelheid hebben we nog nooit van gehoord. Nog mooier gezegd, er zijn hier stoplichten in het dorp, waar de twee hoofdwegen elkaar kruisen. Ik ben hier nu een week en ik hebben nog niet een keer gewerkt, ze staan gewoon uit. Het verkeer op dat kruispunt is gewoon niet geregeld. Maar de regel is heel duidelijk: Degene met het meeste lef heeft voorrang.

Stekkers zijn ook een interessant verhaal. Vooral omdat er eigenlijk geen systeem achter zit. Zover ik het nu kan overzien, zijn er twee verschillende maten. Een kleine en een grote, en je hebt allerlei verloopstekkertjes nodig om het te laten passen. Maar dan komen we bij een ander puntje: wij hebben Nederlandse stekkers…  Blijkbaar zijn die ook nog niet allemaal even groot, want de stekker van mijn telefoon past hier wel in het stopcontact (nou ja, in sommige dan), maar de stekker van mijn laptop past nergens, weer een extra verloopstekkertje. Ik weet niet hoeveel verschillende verloopstekers er hier nou in het appartement liggen, maar het zijn er veel! En dan nog heb ik moeite met alles in elkaar passen… het is een soort ‘rush hour’ maar dan met stekkers.

En dan hebben we nog Scouting. Mensen in apenpakjes, dat zijn we in Nederland al wel… maar hier is het helemaal  zo. Puur toevallig kwamen we ze tegen, mannen en vrouwen in wijde korte broeken, met berg schoenen en kniekousen. Daarbij dragen ze dan een politie blauwe blouse met insignes en een das met een fluitje. Geweldig om te zien! Na wat twijfel heb ik ze aangesproken (ik dacht eerst dat het een soort politie was) één ervan bleek Engels te spreken. Ik werd uitgenodigd om ’s middags te komen kijken, en dat heb ik dan ook gedaan. Toen werd wel duidelijk hoe weinig Italianen er Engels spreken. Op de hele scouting sprak er één engels, en die studeerde dan ook ‘foreign languages’ op de universiteit. De rest kon ook allemaal heel goed engels ‘I speak English very well’ maar verder spraken ze geen woord Engels. Dat stond de scouts echter niet in de weg om toch een praatje met me te komen maken. Ilaria (degene die ECHT engels sprak) diende als tolk, maar ook zonder was een praatje (ieder in z’n eigen taal) maken geen probleem. Dat laat weer zien hoe makkelijk kinderen contact maken. Ilaria heeft me veel uitgelegd, onder andere over de Lupetti, de welpen op z’n Italiaans. Behalve de uniformen, bleek dat scouting in Italie helemaal niet zo heel veel verschilt van scouting in Nederland. Na een super middag ben ik uitgenodigd om voortaan elke keer als Ilaria (mijn tolk) er is, ook naar scouting te komen. Ik kijk nu al uit naar de volgende keer!

Ciao Nederlandse Vrienden!

Ik zal jullie op de hoogte houden van de verkeersveiligheid hier in italie!

Liefs

Michelle

Ps: Er staan foto's van mijn ingerichte balzaal op deze blog ;)