Sportschool mentaliteit

Zoals belooft, zou hij er nog komen. De lang verwachte sportschoolblog! Ik denk dat de meeste het ondertussen wel weten, ja ik ben een sportschool-freak geworden… Een of andere malloot genaamd Igor heeft me zo ver gekregen om één keer mee naar de sportschool te gaan. Gewoon een beetje frustratie eruit sporten, een mooi lijntje voor de zomer kweken, klinkt als een strak plan! Toen was ik zelf malloot genoeg om te bedenken dat ik aan het einde van mijn Italië periode wel 10 km wilde kunnen hardlopen, nou, dat zal ik weten! Op maandag, woensdag en vrijdag sta ik dus driekwartier op de ‘treadmill’ (8,5 km p/h), aka het hamsterrat, en doe ik buikspier oefeningen. Op dinsdag en donderdag ren ik ‘maar’ twintig minuten (9,3 km p/h), en doe ik rug- en armspier training. Gemiddeld ben ik een uurtje tot anderhalf bezig, tja je moet er wat voor over hebben. Ondertussen sta ik dus iedere dag mezelf kapot te zweten en is Igor nergens meer te bekennen… mooi is dat.

Het leuke aan iedere dag in de sportschool staan is dat je mensen leert kennen. Er zijn een aantal verschillende ‘groepen’ mensen in de Italiaanse sportschool te vinden, en elke groep heeft zijn eigen dag of dagen. Maandag beginnen we met de ‘goede voornemens-groep’, de hele sportschool staat dan overvol met allemaal mensen die opeens hebben bedacht dat ze moeten gaan sporten. Dat houden ze wel één dag vol en daarna zien we ze nooit meer terug. Dinsdag is nationale oudere dag, 65+ers bezitten dan vooral de loopbanden, om op een lekker tempo eens flink wat calorieën te verbranden. Op woensdag vinden we vooral de slanke dames in een soort extra strak aansluitende legging trainingsbroeken, die naast buikspieroefeningen, vooral veel in de spiegel staan te kijken. Helaas kan ik mezelf hier nog niet echt bijrekenen, mijn sportbroek is een slobberige legerprint, knie lange broek en ik draag nog steeds mijn favoriete rolling stone shirt naar de sportschool… echt Italiaans ben ik nog niet.

Donderdag is mijn favoriete dag, dan verschijnen opeens uit alle hoeken en gaten van Venafro de spierbundels in de sportschool. Die zijn er alle dagen wel hoor, maar op donderdag ben ik meestal de enige vrouw, samen met alle stoeren hunks. Twintig minuten hardlopen is dan geen probleem, de loopbanden zijn altijd vrij, want de kerels doen alleen aan gewichtheffen. Een heerlijke show om te bekijken vanaf m’n bandje, goed muziekje erbij, ik vermaak me wel hoor!

En dan is het vrijdag, en dan is er opeens niets meer te doen. Een mengelmoesje van de eerder genoemde groepen. Daarnaast kom ik dan ook vaak een kleine groep jongens van een jaar of zeventien tegen, die op vrijdag heel hard probeert bij de stoere groep van donderdag te gaan horen. Sommige met meer succes dan andere, moet ik eerlijk toegeven.

En tja, wie houden we dan over? De mensen die zo debiel zijn om iedere dag daar te staan. Het zijn er een stuk of vier, mij meegerekend, en we worden altijd heel boos aangekeken als we op een loopband staan… want iedereen weet dat als we er eenmaal een bemachtigd hebben, we er hoogstwaarschijnlijk het eerste half uur niet meer afkomen.

Daarnaast zijn er dan nog drie trainers. Giovanni, mijn ‘personal coach’ (hij spreekt Engels), die altijd tijd en zin heeft in een praatje. Antonio, de krachtpatser, een klein, driftig mannetje dat altijd als hij twee seconde niets te doen heeft, aan het gewicht heffen is. EN wat voor gewichten! Ik durft niet precies te zeggen hoeveel hij lift, maar ik weet wel dat hij zichzelf makkelijk op zou kunnen tillen. Hele aardig, gezellig vent, die geen woord engels spreekt, maar me altijd vraagt of ik er morgen weer ben, waar ik altijd trouw ‘sí!’ op antwoord.

De laatste trainer kan ik niet eens bij naam noemen, die heeft namelijk altijd haast. In tegenstelling tot de andere twee loopt hij dan ook niet in sportkleding, maar in spijkerbroek met nette schoenen rond. Raakt geen apparaat aan en is nergens te vinden als je hem nodig hebt. Ideaal!

Als ik het zo zeg, klinkt het misschien allemaal heel negatief. Soms vind ik het dat ook, want eerlijk is eerlijk, driekwartier hardlopen is discipline voor nodig want het is vreselijk saai op zo’n band! Maar verder vermaak ik me heel erg goed, leer nieuwe mensen kennen en doe wat gezonds voor mijn lijf. Eigenlijk heel positief dus! Of ik die tien kilometer haal? Wie weet, het gaat best goed momenteel! En als ik nou nog af en toe wat van die overheerlijke pasta van Ilaria laat staan, komt dat zomerlijntje er misschien ook nog wel… maar nu ga ik aan tafel, want het ruikt hier heerlijk!

Liefs

Michelle

Ps: Ik moet heel eerlijk toegeven, ik ben in Nederland nog nooit in een sportschool geweest, sportscholen zijn eng daar word je gezond van, dus ik heb geen idee of deze blog ook maar enig sinds iets zegt over Italië… maar hij was wel heel erg leuk om te schrijven!